Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

to sink

  • 1 sink

    [siη̊kʰ]
    n sinks

    Íslensk-Russian dictionary > sink

  • 2 sínk-gírni

    f. covetousness, Post. 640.

    Íslensk-ensk orðabók > sínk-gírni

  • 3 sínk-gjarn

    adj. = síngjarn, Barl. 136.

    Íslensk-ensk orðabók > sínk-gjarn

  • 4 sink

    Íslensk-ensk orðabók > sink

  • 5 falla, lækka

    Íslensk-ensk orðabók > falla, lækka

  • 6 hníga, síga

    Íslensk-ensk orðabók > hníga, síga

  • 7 síast inn, skiljast

    Íslensk-ensk orðabók > síast inn, skiljast

  • 8 síga (niîur í/inn í), síast (inn)

    Íslensk-ensk orðabók > síga (niîur í/inn í), síast (inn)

  • 9 sökkva í

    Íslensk-ensk orðabók > sökkva í

  • 10 vaskur

    Íslensk-ensk orðabók > vaskur

  • 11 verîa òunglyndur

    Íslensk-ensk orðabók > verîa òunglyndur

  • 12 HNÍGA

    (hníg; hné and hneig, hnigum; hniginn), v.
    1) to fall gently, sink down (hné Guðrún höll við bólstri); h. at armi e-m, to sink into one’s arms;
    2) to flow (hnigu heilög vötn af himinfjöllum);
    3) to sink down, fall dead (= h. at velli); h. at grasi, í gras, to bite the grass;
    4) to incline, turn; eigi mátti sjá hvernig h. mundi, which way the scale would turn (in a battle);
    5) h. til e-s, to turn towards (var jafnan þeirra hlutr betri, er til hans hnigu); h. til liðs, hjálpar við e-n, to side with one pp., hniginn, advanced (stricken) in years, = h. á aldr, h. at aldri; of a door, shut; var hurð hnigin, the door was down; hurð hnigin á hálfa gátt, á miðjan klofa, half shut, half down.
    * * *
    pres. hníg; pret. hné, hnétt, hné, pl. hnigu; sing. hneig is very rare in old vellum, e. g. Sks. 112, Fms. vi. 280, viii. 21, Mork. 60, Fb. i. 106, Ó. H. 89, else always hné, as also in mod. poets—Jesú blóð hér til jarða hné | jörðin aptur svo blessuð sé, Pass. 3. 10; part. hniginn: with neg. suff., pret. hnék-at, Og. 11; pres. hnígr-a, Hm. 159, Eg. (in a verse); [Ulf. hneivan = κλίνειν, Luke ix. 12; A. S. hnîgan, pret. hnâh; O. H. G. hnîgan; cp. hneig-ja]:—to bow down, sink, fall gently; of a stream, the sun, a felled tree, a dying man, etc., heilög vötn hnigu af fjöllum, Hkv. 1. 1; fóru þar til er vötn hnigu til vestr-ættar af fjöllum, Orkn. 4; tré tekr at hníga ef höggr tág undan, Am. 56: to sink, fall dead, h. at velli, Hkv. 2. 8; Baldr er hné við bana-þúfu, Hdl.; Hamðir hné at húsbaki, Hðm. 32; hnígra sá halr fyrir hjörum, Hm. 159, Skm. 25, Hkm., Nj. 191; hniginn fyrir oddum, Darr.; hniginn í hadd jarðar, Bm.; hné hans um dólgr til hluta tveggja, hendr ok höfuð hné á annan veg, Skv. 3. 23; ok kvað annan-hvárn verða at h. fyrir öðrum, Ísl. ii. 263; sinn veg hné hvárr þeirra af húsmæninum, 195; síðan hné hann aptr ok var þá dauðr, Ó. H. 223; þá hné (hneig Ed.) hann á bak aptr ok var þá andaðr, Lv. 70; Hjálmarr hnígr at (þúfunni) upp, Fas. ii. 216; þá hné hann aptr ok sprakk af harmi, i. 357 (Fb. i. 106); hné margr maðr fyrir honum ok lét sitt líf, Fb. i. 193: the phrase, hníga at velli, h. í gras, h. at grasi, to sink to the ground, bite the grass, Hkv. 2. 8; áðr en ek hníga í gras, Ísl. ii. 366; mann mun ek hafa fyrir mik áðr ek hníg at grasi, Njarð. 378; mannfólkit greipsk í bráða-sótt, svá at innan fárra nátta hnigu ( died) sjau menn, Bs. ii. 35; Einarr sat svá at hann hneig upp at dýnunum, ok var þá sofnaðr, Fms. vi. 280, (hneg, Mork. 60, l. c.); hann hné niðr höfði sínu, he drooped with his head, Karl. 489; þá hné Guðrún höll við bólstri, G. sank back in the bed, Gkv. 1. 15.
    2. poët.,
    α. of ships, to rise and fall, toss on the waves; skip hnigu um lög, Lex. Poët., Fms. vi. (in a verse).
    β. hníga at rúnum, Gkv. 3. 4; h. at armi e-m, to sink into his arms, Hkv. 2. 23.
    3. with prepp.; h. til e-s, to swerve towards; þeim er hníga vilja til hans vináttu, Fms. viii. 239; sá er yður þjónosta hneig til, whom you served, 21; var jafnan þeirra hlutr betri er til hans hnigu, 47, vi. 414; ok því á hann heldr til vár at hníga en yðar, Stj. 540; allir konungar þeirra landa hnigu undir hans vald, 560: to bow down, pay homage to another, allir menn er þar vóru hnigu þeim manni, Eb. 330; Emundr gekk fyrir hann ok hneig honum ok kvaddi hann, Ó. H. 85; hinir hæstu turnar hafa nú numit honum at hníga, Al. 90; hann hnígr ( yields) eigi fyrir blíðu né stríðu, 625. 95.
    II. metaph., h. til liðs, hjálpar við e-n, to side with one; þessir hnigu allir til liðs við Karl inn Rauða, Lv. 137; hnékat ek af því til hjálpar þér, Og. 11; hneig mikill fjölði engla til hans, Sks. 112 new Ed.: to incline, turn, of a scale in the balance, þá hnígr mannfallit í þeirra lið, of a battle, Al. 134; ok var þat lengi at eigi mátti sjá hvernig hníga myndi, which way the scale would turn (in a battle), Orkn. 70, 148; hnígr nú sýnt á Frankismenn, the day turns visibly against the F., Karl. 193.
    III. part. act., at hníganda degi, at the fall of day, Sks. 40; vera hnígandi, to be failing, on the decline, Karl. 162; með hníganda yfirbragði, with a falling, drooping face, 542.
    2. pass. hniginn, stricken in years; Þorsteinn var þá hniginn, Ld. 24; mjök h., well stricken in years, Fms. ix. 501; hann görðisk þá heldr hniginn at aldri, Eg. 187; hniginn á aldr, id., Orkn. 216, 346; h. í efra aldr, Fb. i. 346.
    β. of a door, shut; the word hnigin shews that in olden times the door was shut up and down, as windows at the present time, and not moved on hinges; var hurð hnigin, Rm. 23; hnigin á gátt, sunk in the groove, Gísl. 16; h. á hálfa gátt, half shut, half down the groove; hurð h. á miðjan klofa, id., Fms. iii. 74; h. eigi allt í klofa, 125; hnigin er helgrind, Fas. i. (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > HNÍGA

  • 13 sökkva

    * * *
    ð and t, a causal to the preceding, [Ulf. saggqian; Dan. sænke]:—to make to sink, sink, with dat., Fms. vi. 286, Blas. 48; ok sökðu þar niðr kistunni, Ó. H. 226; brutu á raufar ok söktu niðr, Eg. 125, (cp. Dan. bore i sænk); bar ek á sæ út ok sökða með grjóti, 656 B. 1; sökkva í fötu (dat.), to sink a pail into the well or brook, for fetching water; gékk Gunnlaugr til lækjar ok sökti í hjálminum, Ísl. ii. 269, v. l.; Egill tók hjálminn ok sökkvir (sökkr Ed.) niðr í kjölinn, ok drakk þrjá drykki mikla, Fms. xi. 233.
    II. reflex. to sink oneself; nú mun hón sökvask (seycquaz Ed.), Vsp. fine; sökstú (imperat. seycstu Ed.) nú gýgjar kyn, Helr. 14; hann sökðisk í hafit, Edda (pref.) i. 226; hann skaut, kom á hvalinn, ok sökðisk, Korm. 164; svá sem vagn snýsk á himni ok sökkvisk (söksk Ed.) eigi, Magn. 470, cp. Od. v. 275.

    Íslensk-ensk orðabók > sökkva

  • 14 søkkva

    I)
    (søkk; sökk, sukkum; sokkinn), v. to sink (skútan sökk niðr með öllum farminum).
    (-ta, -t), v. to sink, make to sink, with dat. (reru þeir menn út á fjörð ok søktu þar niðr kistunni);
    refl., søkkvast, to sink down (ormrinn søktist í sæinn).

    Íslensk-ensk orðabók > søkkva

  • 15 LÆGJA

    (-ða, -ðr), v.
    1) to lower, let down (l. segl);
    2) fig. to humble, bring down (hann drap þá, eða lægði þá á annan veg);
    3) impers., lægir e-t, it is lowered, sinks; þeir sigldu svá, at lönd (acc.) lægði, they sailed so far that the land sank out of sight; þegar er sólina lægði, when the sun sank; of a storm, it abates (þá tók at l. veðrit);
    4) refl., lægjast, to fall, sink abate (vindar lægðust; af hans tilkvámu lægðist harkit).
    * * *
    ð, [lágr], to lower, let down; lægja segl, Fms. ii. 305; höfin lægja storma sína, Sks. 221.
    II. metaph. to humble, bring down; at lægja þessa villu, Hkr. i. 102; en drap þá er móti honum vóru, eða lægði ( humbled) þá annan veg, Fms. x. 192; lægja sik, to lower, humble oneself, Hom. 40, 50.
    III. impers. it is lowered, sinks; nú lægir segl (acc.) þeirra, Ó. H. 182; þeir sigldu svá at lönd (acc.) lægði, they sailed so far that the land sank out of sight, Ant. Am. 271; þegar er sólina lægði, when the sun sank, Eb. 172.
    2. of a storm, it abates; þá tók at lægja veðrit (acc.), Nj. 124; en er veðrit tók at mínka ok lægja brim, Eg. 99; til þess er veðr lægði, 129; en þegar um várit er sjó tók at lægja, 160.
    IV. reflex. to get lower; lönd lægjask, to sink under the horizon, Orkn. (in a verse):—to sink, fall, abate, þá lægðusk þeir ok féllu niðr, Fms. x. 324, Sks. 204; af hans tilkvámu lægðisk harkit, Fms. ix. 414.

    Íslensk-ensk orðabók > LÆGJA

  • 16 SÍGA

    * * *
    I)
    (að), v. to sink = síga; sigaði svá at honum af öllu saman, at, he was so overwhelmed that.
    (að), v. to excite dogs by shouting rrr!; s. hundum á e-n, to set dogs at or on one.
    * * *
    pres. síg, sígr; pret. seig, seigt (seigst), seig; pret. sé, Karl. 523, l. 8, Fb. i. 227, l. 12, Nj. 21; pl. sigu; subj. sigi; part. siginn: [A. S. and Hel. sîgan]:—to sink down, being let down by a rope or by any slow motion; lélu þeir síga festi ofan í gröfina, they lowered a rope down into the pit, Eg. 234; Ó. H. 152; létu þeir þá síga skipin ofan fyrir hellinn með reipum (in the verse, skip sigu í reipum). Fms. vii. 82; hón lætr hann síga í festi ofan fyrir múrinn, Stj. 470; haim lét stein í festar-augat, ok lét svá síga ofan at vatninu, Grett. 141; létu þá svá síga ofan á sjáinn ór borginni, Orkn. 312.
    2. to slide, but of a slow, heavy motion; er betri sígandi arðr en svífandi, Bs. i. 139; höfðu út sigit iðrin í þat sárit er Jómarr hafði veitt, the entrails had slipped out through the wound, Orkn. 458; þar var fjöl ein sigin ofan, Fms. ix. 308; hann lét síga brýnnar ofan fyrir augun, Edda; var þá sigit blóð fyrir augn þeim, Hrafn. 21; sigu saman augun þá er dauðinn for á hann, Fms. xi. 150; seig þá skipit aptr millum skipanna, Grett. 82; þá er orrostan sé saman, Fb. i. 227 (Orkn. 30); hvárigir láta undan síga sín skip, Fms. x. 131; láta síga út skipin frá bryggjum, viii. 95; láta síga aptr til sömu hafnar, i. 303; láta síga á hömlu, 172; þeir létu síga fylkingar sínar ofan með ánni, vi. 406; sígr þá saman orrosta, Hkr. i. 51; þat var síðarla dags er orrosta seig saman, iii. 125; síga saman fylkingar, Stj. 598; láta síga til samþykkis við e-n, to let it slide towards an agreement, let things drift towards it, Sturl. i. 201; létum síga sáttmál okkur, we came to terms, Skv. 3. 39.
    3. spec. phrases; seig á hann svefn, Fms. iii. 48; þá seig á hann svefn ok þó lauss, Ó. H. 195; konungi þótti í svefninum síga á sik svá sem nokkurr úmegins-þungi, Fms. iii. 51; þá sé á hann úmáttr, Karl. 523; sé sorti mikill fyrir augu þeim, Nj. 21.
    II. reflex. to let oneself sink; lætr hann sígask ór trénu, be let himself drop from the tree, Edda. 45, see the corresponding verse in the Haustlöng; láta sígask af garði, Fms. vi. 368; hann var kominn upp á garðinn, ok lét sígask of inn, hauled himself down, id.; hann lét sígask fast á stólinn, Edda 61; lætr hann sígask niðr af hestinum, he let himself drop from the horse, Ísl. ii. 150; nokkurir menn létu sígask sárir, dropped wounded, Bs. i. 528; sígask lét nú einn hér úti ( one dropped), Fb. iii. 450; hans menn létu sígask ofan með díkinu, Fms. vi. 406, viii. 162, v. l.; láta undan sígask, Eg. 287, Fms. xi. 131.
    2. part., get ek at héðan af fari þeim heldr síganda, it will go downwards with them, Grett. 176 new Ed.

    Íslensk-ensk orðabók > SÍGA

  • 17 STEYPA

    (-ta, -tr), v.
    1) to throw (hurl) down (hann steypir sér þá út af þekjunni);
    2) to overthrow (þat mun guð vilja, at vér steypinn honum);
    3) to cast on or off a garment (s. af sér brynjunni, s. á sik grári kápu); hann hafði loðkápu yzt ok steypt hettinum, had let the hood sink over the face;
    4) to pour out, with dat. (s. soði á leiði hans); hann lát s. þar á gullinu, he poured the gold out into it; hann tók övarnar ok steypir þeim niðr fyrir sik, and throws them down before him;
    5) to cast, found, with acc. (var taflit allt steypt af silfri);
    6) refl., steypast, to tumble down, fall stooping (steyptist hann dauðr á gólfit); s. fyrir borð, to plung overboard; s. í kaf, to plunge into water and dive.
    * * *
    ð and t, [a causal answering to stúpa, staup]:—to ‘make stoop,’ cast down, overthrow (Germ. stürzen), with dat.; at vér steypim hánum, Fms. vii. 261; s. þínum úvinum, viii. 220; at eigi mætti ofsi lögum s., x. 120, Hkr. i. 72; s. niðr e-u, to throw down, Barl. 152; s. hjálminum þeim inum gullroðna, Fms. vii. 242; þeir steyptu fimm konungum í eina keldu, Ó. H. 69; hann steypir sér fram, stooped down, Karl. 161.
    2. to let sink down, put on (or off) a smock-formed garment; hann tók selbelgi ok steypti yfir höfuð þeim, Fms. i. 10; s. kyrtli yfir e-n, Blas. 46; hann steypti á sik grárri kápu, Fms. vii. 289; s. af sér brynjunni, kyrtli (= Lat. exuere), i. 43, vi. 421, Fb. ii. 214: of a hood, hann hafði loðkápa yzt ok steypt hettinum, he let the hood sink over the face, Fms. ii. 149.
    II. to pour out, with dat.; steypa soði á leiði hans, Fms. vii. 251; steypa viðsmjörvi í vár hjörtu, Mar.; hann lét s. þar á gullinu, poured the gold out into it, Hkr. iii. 80; hann tók byttu eina fulla af drykk, ok steypti yfir dokkuna, ok kældi svá eldinn, Fms. x. 54; s. vatni í munnlaug, Mar.; þá er sínu blóði hafa út steypt, 671. 4; tekr örvarnar ok steypir þeim niðr fyrir sik, Nj. 107; s. heitu vaxi á andlit sér, Fms. vi. 153, vii. 30, 225: s. út, to pour out; s. út geislum, Sks. 48: s. niðr, to pour down: s. yfir e-n, to pour out over one, Fms. i. 97.
    III. reflex. to tumble down, fall stooping, Germ. stü;rzen; steypðisk hann dauðr á gólfit, Fms. iii. 193; Þorkell steyptisk yfir hann, Fagrsk. 52; jarl steyptisk fram á gólfit, Orkn. 48; hón steyptisk í gljúfrin, Grett. 141; iðrin steyptusk ór honum ofan í ána, id.; steypask yfir borð, to plunge overboard, Fms. i. 178, Hkr. i. 239; þá steypumk á þá ofan fyrir brekkuna. let us plunge upon them, like a stream, Fms. vii. 297: of a waterfall, forsinn steypisk fram af berginu.
    2. part., in the phrase, með steyptum kertum, with candles reversed in the ceremony of excommunication, H. E. i. 146, Stat. 283, Sturl. iii.
    B. With acc. [staup; Dan. stöbe], to cast, found; steypa skurðgoð, guða af málmi, Barl. 139, Stj. 188, 583; steyptr kálfi, Sks. 574; steypt af kopar ok málmi, Fms, vii, 97, passim in old and mod. usage: svelli var steypt í gilit, lumps of ice, Mar.: metaph., rendering of Lat. fundere, s. fram bæn = fundere preces, id.

    Íslensk-ensk orðabók > STEYPA

  • 18 HLEYPA

    (-ta, -t), v.
    h. njósnarmönnum á land upp, to send spies ashore;
    hleypti hann annarri brúninni ofan á kinnina, he let one eye-brow sink upon the cheek;
    h. hurð í lás, to shut a door;
    h. ánni í veg sinn, to lead the river into its channel;
    h. e-u á e-n, to cause to fall upon one (hleypti Gróa skriðu á þá);
    hann hleypir út vatni miklu ór sullinum, he presses much water out of the sore;
    h. ór e-m auganu, to poke the eye out;
    2) to throw off (h. heimdraganum);
    h. akkerum, to cast anchors;
    3) h. berki af trjám, to cut the bark off the trees;
    h. upp dóminum, to break up the court (by violence);
    4) to gallop, ride swiftly = h. hesti (Hrungnir varð reiðr ok hleypti eptir honum).
    * * *
    t, [causal of hlaupa], to make one leap, make one rush or burst forth, to start or put into motion, Fms. vi. 145; þeir skáru böndin ok hleyptu á braut fólki því öllu, Ó. H. 168; Önundr hleypti njósnarmönnum á land upp, to put them ashore, Fb. ii. 280; hleypti (pulled, made sink) hann annarri brúninni ofan á kinnina, Eg. 305; h. brúnum, to knit the brows; h. hurð í lás, to shut a door, Fms. ix. 364; var hleypt fyrir hliðit stórum járnhurðum, i. 104.
    2. to make to escape, emit, of anything confined or compressed, e. g. hleypa vindi ór belg, to force air out of a bellows; h. vindi ór segli, to shake the wind out of the sail; h. fé, sauðum, kúm ór kvíum, to turn out sheep, cows; h. til ánna, to put the rams to the ewes: medic., hleypa vatni, vág, blóði, to emit matter out of a sore, etc.; hann hleypir út vatni miklu ór sullinum, Vápn. 17; h. ór e-m auganu, to poke the eye out, Fs. 98: to lead a stream of water or the like, þeir hleyptu saman fleirum vötnum, Fms. iv. 359; h. ánni í farveg, Fb. ii. 280; landsfólkit var á fjöllum uppi ok hleypti ofan ( rolled) stóru grjóti, Al. 92; h. skriðu á e-n, an avalanche, Fs. 194.
    3. special phrases; h. upp dómum, a law phrase, to break up a court by violence, Landn. 89, Hrafn. 18, Fb. 61, Eb. 48, 58, Lv. 31; h. berki af trjám, to cut the bark off the trees, Hkr. ii. 220; h. heimdraganum, to throw off sloth, take heart, Fms. vii. 121: naut. to run before a gale, þeir hleyptu upp á Mýrar, Barðaströnd; h. akkerum, to cast anchor, Fms. xi. 439; h. stjóra, id.: h. hesti, or absol., to gallop, ride swiftly; hesti hleypti ok hjörvi brá, Rm. 34; Hrungnir varð reiðr ok hleypir eptir honum, Óðinn hleypti svá mikit, at …, Edda 57, Nj. 59, 82, 107, Fms. ix. 364.
    4. hleypa mjólk, to curdle milk; hann hleypti helming innar hvítu mjólkr, Od. ix. 246.

    Íslensk-ensk orðabók > HLEYPA

  • 19 hnigna

    * * *
    (að), v. to begin to sink, decline (e-rr er, gerist, hnignandi).
    * * *
    að, [hníga], to begin to sink, decline: impers., e-m hnignar, or e-m fer hnignandi, to be in a decline, Grett. 151; þóat honum væri nokkut hnignandi, though he was somewhat stricken in years, Ísl. ii. 29.

    Íslensk-ensk orðabók > hnigna

  • 20 KAF

    n. a plunge into water, dive, diving;
    fær hann annat kaf at öðru, he gets one plunge after another;
    á kaf, í kaf, into water, under water;
    hlaupa á kaf, to plunge into water;
    fara í kaf, to go under water;
    á kafi, í kafi, under water, diving;
    of snow, lágu hestarnir á kafi í snjónum, the horses stuck deep in the snow;
    standa á kafi to sink deep (øxin stóð á kafi).
    * * *
    n. [akin to kvef, kóf, kæfa (q. v.), dropping the v]:—a plunge into water, a dive, diving; fær hann þá annat kaf at öðru, one dive after another, Fb. ii. 215; á kaf and í kaf, into water, under water; hlaupa á kaf. to plunge into water, dive, Fs. 48, Eg. 123, Fms. vi. 318, vii. 224, passim; sigla skip í kaf, ii. 64; fara í kaf, to go under water, duck, Bs. i. 355: as also of land covered with water or flooded, or even covered with snow, passim; falla í kaf, færask ymsir í kaf, they ducked one another, Fb. ii. 215; á kafi and í kafi, under water, diving, swimming, Bs. i. 355, Eg. 387, Fms. iii. 4, vii. 232, xi. 383, Grág. ii. 309: of snow, lágu hestarnir á kafi í snjónum svá at draga varð upp, Eg. 546: also metaph., standa á kafi, to sink deep, so as to be hidden, of a weapon in a wound; öxin stóð á kafi, Fms. vi. 424; kom annat hornit á kviðinn, svá at þegar stóð á kafi, Eb. 326: opp. to these phrases is, koma upp úr kafi, to emerge, Stj. 75; enda, hætta í miðju kafi, to end or break off abruptly (in mediis rebus), metaphor from swimming: plur. köf, gasping for breath, Bjarni 142, (and-köf, choked breath.)
    2. poët. the deep; kafs hestr, the horse of the deep, a ship, Sighvat; kaf-sunna, the sun of the deep = gold, Eb. (in a verse).
    COMPDS: kafafjúk, kafahríð.

    Íslensk-ensk orðabók > KAF

См. также в других словарях:

  • Sink (disambiguation) — Sink may refer to:* Sink, a bowl shaped fixture, usually made of porcelain or stainless steel, that is used for washing hands or small objects * Sink (geography), an area of dry land below sea level, for example the Salton Sink * Sink… …   Wikipedia

  • Sink — (s[i^][ng]k), v. t. 1. To cause to sink; to put under water; to immerse or submerge in a fluid; as, to sink a ship. [1913 Webster] [The Athenians] fell upon the wings and sank a single ship. Jowett (Thucyd.). [1913 Webster] 2. Figuratively: To… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Sink or Swim — may refer to:In games: * Sink or Swim (video game), a 1993 game also known as S.S. Lucifer: Man Overboard! In music: * Sink or Swim (The Waifs album) * Sink or Swim (Gaslight Anthem album) * Sink or Swim (Over My Dead Body album)In television: *… …   Wikipedia

  • Sink — (s[i^][ng]k), n. 1. A drain to carry off filthy water; a jakes. [1913 Webster] 2. A shallow box or vessel of wood, stone, iron, or other material, connected with a drain, and used for receiving filthy water, etc., as in a kitchen. [1913 Webster]… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Sink hole — Sink Sink (s[i^][ng]k), n. 1. A drain to carry off filthy water; a jakes. [1913 Webster] 2. A shallow box or vessel of wood, stone, iron, or other material, connected with a drain, and used for receiving filthy water, etc., as in a kitchen. [1913 …   The Collaborative International Dictionary of English

  • sink hole — Sink Sink (s[i^][ng]k), n. 1. A drain to carry off filthy water; a jakes. [1913 Webster] 2. A shallow box or vessel of wood, stone, iron, or other material, connected with a drain, and used for receiving filthy water, etc., as in a kitchen. [1913 …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Sink — (s[i^][ng]k), v. i. [imp. {Sunk} (s[u^][ng]k), or ({Sank} (s[a^][ng]k)); p. p. {Sunk} (obs. {Sunken}, now used as adj.); p. pr. & vb. n. {Sinking}.] [OE. sinken, AS. sincan; akin to D. zinken, OS. sincan, G. sinken, Icel. s[ o]kkva, Dan. synke,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • sink — sink; sink·able; sink·age; sink·er; sink·er·less; coun·ter·sink; …   English syllables

  • sink — ► VERB (past sank; past part. sunk) 1) become submerged in liquid. 2) (with reference to a ship) go or cause to go to the bottom of the sea. 3) disappear and not be seen or heard of again. 4) drop downwards. 5) lower oneself or drop down gently …   English terms dictionary

  • sink or swim — {v. phr.} To succeed or fail by your own efforts, without help or interference from anyone else; fail if you don t work hard to succeed. * /When Joe was fourteen, his parents died, and he was left by himself to sink or swim./ * /Tom s new job was …   Dictionary of American idioms

  • sink or swim — {v. phr.} To succeed or fail by your own efforts, without help or interference from anyone else; fail if you don t work hard to succeed. * /When Joe was fourteen, his parents died, and he was left by himself to sink or swim./ * /Tom s new job was …   Dictionary of American idioms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»